Que bonics aquests aneguets... Diuen que els ànecs adopten com a mare la primera cosa que veuen que es mou, quan surten de l'ou i la segueixen, pot ser una pilota, un cotxet de joguina... Bon diumenja, Marta.
Per cert, M. Roser Quina entrada més bonica que has dedicat al gran poeta Joan Margarit. M'agradat molt! Llàstima que no es pot deixar cap comentari al teu blog, potser hi ha hagut algun error al publicar-la.
Unos se tiran voluntariamente pero otros necesitan un empujón,jajajaja
ResponEliminaUn beso, spai de contes
Es lo que tiene ser familia numerosa! Uno se espabila antes. Besos Marisa!
ResponEliminaQue bonics aquests aneguets...
ResponEliminaDiuen que els ànecs adopten com a mare la primera cosa que veuen que es mou, quan surten de l'ou i la segueixen, pot ser una pilota, un cotxet de joguina...
Bon diumenja, Marta.
Per cert, M. Roser Quina entrada més bonica que has dedicat al gran poeta Joan Margarit. M'agradat molt!
EliminaLlàstima que no es pot deixar cap comentari al teu blog, potser hi ha hagut algun error al publicar-la.
Sí que és veritat això que expliques dels ànecs.
ResponEliminaBon diumenge!
Ho he fet expressament, pel tema, no volia que la gent es sentís obligada a posar comentaris.
ResponEliminaPetonets.